സമുദ്രാതിർ‌ത്തി രാജ്യങ്ങൾക്ക് മാരിടൈം ലോ

കടല്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്ന രാജ്യങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങളും കടമകളും നിയന്ത്രിക്കുന്ന അന്താരാഷ്ട്ര നിയമത്തിന്റെ ഒരു ബോഡിയാണ് സമുദ്ര നിയമം (Law of the Sea). ഇതില്‍ നാവിഗേഷന്‍ അവകാശങ്ങള്‍, കടല്‍ ധാതു അവകാശങ്ങള്‍, തീരദേശ ജലത്തിന്റെ അധികാരപരിധി തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്നു.

സമുദ്രവിഭവങ്ങളുടെ ഉപയോഗവും വ്യാപാരവും സംബന്ധിച്ച് രാജ്യങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ തര്‍ക്കമുണ്ടാകുന്നത് തടയുന്നതിനാണ് സമുദ്ര നിയമം കൊണ്ടുവന്നത്. ഓരോ രാജ്യങ്ങള്‍ ലോകമെമ്പാടും തങ്ങളുടെ നാവിക സാന്നിധ്യം വിപുലീകരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍, കടലിനെക്കുറിച്ചുള്ള പരസ്പര വിരുദ്ധമായ അവകാശവാദങ്ങള്‍ ഉയര്‍ന്നു. ഇത് കടല്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന രാഷ്ട്രങ്ങളെ അവരുടെ നിലപാട് വ്യക്തമാക്കുന്നതിനും കരയില്‍ നിന്ന് കടലിലേക്കുള്ള അവരുടെ അധികാരപരിധിയുടെ പരിധി പരിമിതപ്പെടുത്താനും പ്രേരിപ്പിച്ചു. സമുദ്രനിയമങ്ങള്‍ക്ക് നിരവധി അന്താരാഷ്ട്ര രീതികള്‍, ഉടമ്പടികള്‍, എന്നിവ നിലനിന്നിരുന്നവെങ്കിലും സമുദ്രത്തിന്റെ ആധുനിക നിയമം പ്രധാനമായും ഉരുത്തിരിഞ്ഞത്, 1994 മുതല്‍ പ്രാബല്യത്തില്‍ വന്ന ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയുടെ സമുദ്ര നിയമത്തില്‍ നിന്നാണ്.

20 ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തില്‍, ധാതു വിഭവങ്ങള്‍ ചൂഷണം ചെയ്യുക, മത്സ്യസമ്പത്ത് സംരക്ഷിക്കുക, മലിനീകരണ നിയന്ത്രണം നടപ്പിലാക്കുക എന്നിങ്ങനെയുള്ള ദേശീയ കടല്‍ മാര്‍ഗരേഖകള്‍ വ്യാപിപ്പിക്കാന്‍ ചില രാജ്യങ്ങള്‍ തങ്ങളുടെ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ചു. അതിനായി, 1930 ല്‍, ലീഗ് ഓഫ് നേഷന്‍സ് സമ്മേളനം വിളിച്ചു. എന്നാല്‍ കരാറുകള്‍ സംബന്ധിച്ച് ധാരണയായില്ല. 20ാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ മധ്യത്തോടെ, മത്സ്യബന്ധനത്തിലും എണ്ണ പര്യവേക്ഷണത്തിലുമുള്ള സാങ്കേതിക പുരോഗതി രാജ്യങ്ങള്‍ക്ക് പ്രകൃതി വിഭവങ്ങള്‍ കണ്ടെത്താനുള്ള നോട്ടിക്കല്‍ പരിധി വിപുലീകരിച്ചു. പിന്നീട് അമേരിക്ക, ചിലി, പെറു, ഇക്വഡോര്‍ എന്നീ രാജ്യങ്ങള്‍ അവരുടെ പരിധി വര്‍ധിപ്പിച്ചു.

ഈ നിയമം, 'സമുദ്രങ്ങളുടെ ഭരണഘടന' ആയി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. കടല്‍ വഴിയുള്ള ചരക്കുകളുടെ ഗതാഗതം, രക്ഷാപ്രവര്‍ത്തനം, കപ്പല്‍ അപകടം, സമുദ്ര ഇന്‍ഷുറന്‍സ് തുടങ്ങിയ സ്വകാര്യ സമുദ്ര വിഷയങ്ങള്‍ എന്നിവ ഉള്‍പ്പെടുന്നതാണ് അഡ്മിറല്‍ നിയമം (മാരി ടൈം നിയമം എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു). ഐക്യരാഷ്ട്രസഭയുടെ കടല്‍ നിയമ ഉടമ്പടിയനുസരിച്ച്, തീരദേശരാജ്യങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം കരയില്‍ നിന്ന് 200 നോട്ടിക്കല്‍ മൈല്‍ (320 കിലോമീറ്റര്‍) അകലംവരെയുള്ള സമുദ്രത്തില്‍ നിന്ന് മത്സ്യസമ്പത്ത് അടക്കമുള്ള പ്രകൃതിവിഭവങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കുവാനുള്ള അവകാശമുണ്ടായിരിക്കും. ഈ പ്രദേശം എക്സ്‌ക്ലൂസീവ് ഇക്കണോമിക് സോണ്‍ എന്നാണ് അറിയപ്പെടുന്നത്.

തീരപ്രദേശം കുറവുള്ള കോണ്ടിനെന്റല്‍ ഷെല്‍ഫ് രാജ്യങ്ങള്‍ക്ക് തീരത്തുനിന്നും 640 കിലോമീറ്റര്‍ ഉള്ളിലേക്കുള്ള കടലിലെ എണ്ണ, പ്രകൃതിവാതക സ്രോതസ്സുകള്‍ എന്നിവ ഉപയോഗിക്കുന്നതിനുള്ള പൂര്‍ണ്ണ അവകാശമുണ്ട്. രണ്ട് രാജ്യങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള അകലം 640 കിലോമീറ്ററില്‍ കുറവായിരുന്നാല്‍ പരസ്പരധാരണയിലൂടെ സമുദ്രവിഭവങ്ങള്‍ പങ്കിടുന്നതുസംബന്ധിച്ചുള്ള ധാരണയിലെത്തണം. അതേസമയം, കടലിലെ സഞ്ചാരസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് ഈ വ്യവസ്ഥകളൊന്നും ബാധകമല്ല.